yaralarımla besleniyorum

Kemre tutmuş yaraları kanatmaya bayılıyorum; çıkan kanı emip geçmişin yabancı ülkesine gitmeye de... Açtığın yaraların kurumasına izin vermiyorum: bu da bir tercih, değil mi? Çekip gitmek gibi... Zehir karışımlı sözleri hatırlayıp,nefesimi tutup kendimi kandan bir havuza atmaya bayılıyorum. Arabeske bu kadar yakın topraklarda yaşadığımız için seviniyorum; kuzeyin soğuk ülkelerinde yaşasak akacak bi yerimiz bile olmayacaktı.

Şimdi, başlayamadığım bu yeni hayata kırmızı bir perdenin arkasından bakıyorum sanki, gözümü bürüyen kan, damarları patlatan kan, emdiğim kan. Kesiklerimden damlayan... Kestiğin yerlerden damlayan...