seçimlik hayat

trainspotting filminin unutulmaz monologu: hayatını seç, sonunda da ben seçmemeyi seçtim der. biz de seçmemeyi seçmek ile uzun bir vakit harcadık. ya da önceden seçilmiş hayatımıza razı olduk. traji-komik olan şey ise yaptığımız seçimleri bizden başka hiç kimsenin umursamaması ya da en azından ciddiye alınmaması. hayatımızı boktan kılan bu seçimler olduğuı kadar hayatımızı yaşanabilir kılan da bu seçimler demek isterdim ama çok fazla bunu pratiğe dökemediğim(iz) için böyle bir aforizma tadında klişeyi kullanmak istemiyorum. keşke kullabilseydim de diyorum.

her zaman için rahatlığı seçen birisi olarak bunun verdiği o acımtrak tadı da ağzımdan atmak için milyonlarca şey yedim ve yemeye devam ediyorum. dişlerim çürük olduğu için bu tadı ağzımdan atamıyorum bir türlü. doktora gitmem gerek, "hadi artık çek şu dişi" diye ısrar etmem gerekecek. ama doktor da bana bakıyor "emin misin" diye. hadi ama zaten çoğu seçimi ben yapmadım bunu da ben seçmesem ne olur?

"olmaktan korktuğumuz yerler"e doğru sürükleniyoruz... olmaktan korkmamak dileğiyle.